 |
| (photographed by me :) / İstanbul,2012 |
Gecede biraz deniz, biraz yağmur, biraz muhabbet, bir de kahve var tabi :) Hani canın sıkkın olur da anlayamaz ya kimse seni "neyin var?" sorularından geçilmez ortalık herkes teşhis koymaya çalışır sana, "hasta diyen, mutsuz diyen" sen sustukça çoğalır alternatifler... Sen onları anladığın,aradığın zamanlarda hep yanında olup seni seven arkadaşlar, anlayışa ihtiyacın olduğu zamanlarda hala ve hep anlayışı onlar bekledikleri için bir türlü durup da seni anlamayı başaramazlar. Sen düşünürsün, ararsın, birsürü şeye eyvallah dersin. Bir yerde sen de yorulursun,insansın en nihayetinde, bir süreliğine durmak istersin. İnsanlar çok arsız dostum -burada biri vardı beni anlardı, acaba şimdi onun neyi var?, beni mutlu etmek için uğraşırdı, acaba o neyle mutlu olur?- demezler, senin için herşeyi yaparımcılar sana alınıp, sırf ilgileniyormuş gibi yapmak için ara sıra mesaj atıp, kendi hayatlarına devam ededursun; birisi/birileri çıkar, sesinden anlar neyin olduğunu ve sana tam da neyin iyi geleceğini bilir, sana sormadan nazlamana bile izin vermeden tutar kolundan çeker götürür. Bilirsin o insanın da kendi hayatı ve işleri vardır, ama o herşeyi bir kenara ayırabilir. Ve biz böyle insanlar sayesinde anlarız, gerçek dostluğun nasıl birşey olduğunu bize güzel sözler söyleyenlerden ziyade, bizi gerçekten sevenlerin ve anlayanların aslında bizimle olduğunu. Etrafında inanan,dua edenleri gördükçe değil, böyle insanlarla beraber oldukça inancın artar, yüreğin ferahlar. Ezberlenmiş dualardan ziyade kalbinden öyle güzel dualar,şükürler geçer ki sen bile inanamazsın dudaklarından dökülenlere... Bilirim ki bir insanı anlayarak sevmek onu gözü kara sevmekten çok farklıdır. Allah herkese onu anlayabilecek ve ona sabredebilecek güzellikte insanlarla bir ömür beraber olmayı nasip eder inşallah, Hayırlı cumalar, şefaat, dua ve şükür ile..
