( 24/03/2012 - Photographed by me :)
HÜZÜN ARALIKLARI
Hep mutluluk biriktirmeye çalışırken , nasıl oluyor da yürekler dolusu hüzün birikiyor hayatımda ve bunu bir türlü anlayamamışım , nasıl benim benim en büyük cahilliğim oluyor, hayret!
Dinleyerek, okuyarak ,anlayarak hep vakıf olmak istedim olana bitene, olmadı. Çocukluğum diz boyu , avuçlarımda onlarca kelime, sesim sessizliğime karışmış kesik kesik cümlelerimle, kocaman açıp gözlerimi tüm dikkatimle anlamaya çalışıyorum... Lakin boşuna. Belki yolu yarılamadım bile daha çok vaktim var gibi görünüyor ama çoğunu heyecanım alıp götürüyor. Hayallerim aklımdan da çok, ayıklayabildikçe ayık kalabiliyorum şairin dediği gibi. Gerçekliğini saklıyorum hafızamda. Bazen yokluğuna yoruyorum kafamı, tatlı bir ölüm gibi hislerim işgal ediyor beynimi, bu bir güç savaşı biliyorum. Beni kendi bedenime yabancılaştıran, kendi coğrafyamda kaybeden, benimle oyun oynayan sabırsız/arsız bir çocuk gibi masum... biraz buruk, yalnız kalmış annesini kaybetmiş çaresiz bir çocuk gibi gelişini bekleyişim...
Oysa çok da tanıdık bir güne uyanmıştım. Başucu kitabım, yarım kalmış kahvem ve kırmızı arabam hepsi haberdardı varlığından. Bölüşüyorken yokluğunu uykudan şimdi uyanmak her zamanki kadar tanıdık ve karanlıktı. Umursamaz bir deniz esintisi, içimi ürperten sesin, bana dokunduğu bilmez kelimelerin, hep arzu ettiğim sevgin, tüm bunlardan habersiz sakin gözlerin... Yokluk biriktiriyorum, yokluğundan hüzünbaz sorular süpürüyorum.
Mevsimin geldi yine yüreğime/ Benden adam olmaz bu sessizliğe karışmış hayallerle..
Gel yaklaş nefesin değsin kelimelerime, yaklaş... Tüm kelimelerden kokun dağılıyor izinsizce...
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder